Het kan soms snel gaan. Een jaar geleden keerde Ricardo Kishna terug na twee jaar blessureleed. De aanvaller begon in de A2, maar een jaar later heeft hij een basisplaats bij de hoofdmacht.

Een jaar geleden zag het leven van Kishna er nog niet zo rooskleurig uit. "Toen zag mijn leven er heel anders uit: ik bereidde me met de A2-junioren voor op een nieuw seizoen. Zo zie je maar hoe het kan lopen. In eerste instantie was ik daar trouwens niet blij mee, dat ik bij de A2 moest beginnen. Ik was lang geblesseerd geweest, maar ik was óók tweedejaars A-junior. Dan wil je minimaal in de A1 spelen", vertelt Kishna aan Voetbal International. 

"Maar de reden is me goed uitgelegd. Ajax wilde me rustig brengen, bovendien had de A2 met Gery Vink een trainer die veel persoonlijke aandacht aan zijn spelers geeft. Hij is een soort vaderfiguur, die aan de andere kant heel scherp en direct is. Dat klikte geweldig. Gery is heel belangrijk voor mij geweest, we hebben nog steeds regelmatig telefonisch contact."

In de A2 speelde hij wel ver onder zijn niveau. "Klopt, maar ik merkte dat die rustige opbouw goed voor me was. Door mijn knieblessures had ik twee jaar amper gevoetbald. Het leek of ik mijn balgevoel kwijt was. Ik was heel angstig, durfde geen acties te maken, mijn balaannames waren slecht. Alles haperde. Ik schrok me kapot. Ik dacht dat ik altijd op mijn balgevoel kon vertrouwen. Het tegendeel bleek het geval", vervolgt de aanvaller zijn verhaal. 

"Gery bleef op me inpraten, gaf me het vertrouwen dat het allemaal weer goed zou komen. Dat was voor mij de basis om weer de oude Ricardo te worden. Toen ik mezelf weer had hervonden, zei ik tegen Gery: Ik vind je een geweldige trainer, maar ik wil zo snel mogelijk bij je weg. Ik wilde stappen maken. Datzelfde seizoen nog debuteren in het eerste elftal: dat was mijn doelstelling. En het is me gelukt."