Het Wereldkampioenschap voetbal is een podium waar legendes worden geboren. Pelé werd met Brazilië drie keer wereldkampioen. Aan de hand van Johan Cruijff werd Nederland in 1974 een voetbalwereldmacht en Diego Maradona maakte in 1986 Argentinië in zijn eentje wereldkampioen. Toch zijn er grote spelers die, om wat voor reden dan ook, nooit de mogelijkheid hadden om op het hoogste mondiale voetbalpodium tot een ware legende uit te groeien. Daarom hebben wij van Voetbal.com een elftal samengesteld van de beste spelers die nooit op een WK hebben gespeeld. De komende dagen zal het elftal voorzichtig bekend worden. We trappen af met de verdediging van ons elftal.

Doelman:

Bert Trauttman
Trautmann is een Duitse keeper die maar liefst 508 wedstrijden voor Manchester City onder de lat stond.  Zijn meest opmerkelijke verhaal is niet het feit dat hij nog altijd tweede staat op de all-time ranglijst met het aantal gespeelde competitiewedstrijden voor City, maar omdat hij in 1956 de FA Cup-finale gedeeltelijk met een gebroken nek speelde.  Opvallend is ook hoe Trautmann in Engeland terechtkwam en dat is ook de directe aanleiding waarom hij nooit voor die Mannschaft heeft gespeeld. In de Tweede Wereldoorlog was hij een gedecoreerd piloot voor de Luftwaffe. Aan het einde van de oorlog werd hij door de Britten gevangen en mee terug genomen naar Engeland, waar hij in een krijgsgevangenkamp werd gezet. Nadat de vrede was getekend en Trautmann vrij kwam, bleef hij in Engeland plakken en kwam hij via St. Helens Town bij Manchester City terecht, alwaar hij furore zou maken.  Hij zou echter nooit een interland spelen, omdat de Duitse bondscoach toentertijd, Sepp Herberger, alleen spelers uit de Duitse competitie selecteerde. Derhalve moest de goalie onder andere het WK in 1954 (dat werd gewonnen door Duitsland) aan zich voorbij laten gaan en ook alle andere WK’s werden gespeeld zonder dat Trautmann een minuut op het veld verscheen.

Verdediging:

Sami Hyypiä
Sami Hyypiä had een imposante carrière die leidde via MyPa 47, Willem II, Liverpool en Bayer Leverkusen. Tijdens zijn actieve loopbaan won hij  onder andere vier nationale bekers, de UEFA Cup en de Champions League. De Fin speelde in totaal 105 interlands, maar de stoere stopper acteerde echter nooit op een WK-eindronde. Zijn teamgenoten in het Finse elftal bleken niet over hetzelfde talent als hijzelf te beschikken (op een speler na, maar daar later meer over). Een handicap die voor een flink aantal spelers in dit elftal van toepassing is. Door zijn matig getalenteerde teammakkers kwalificeerde hij zich met Finland nooit voor een Wereld- en/of Europees kampioenschap en verdient daardoor een plaats in dit elftal.

Jean-Pierre Adams
‘’Jean-Pierre Adams, nog nooit van gehoord’’, hoor ik jullie denken. Dat zou heel goed kunnen, want in de analen van het voetbal heeft hij een bescheiden rol. Toch is zijn verhaal meer dan opmerkelijk. Tussen 1972-1976 was hij international van Frankrijk en vormde samen Marius Tresor la Garde Noir, de zwarte wacht. In die periode dat hij 22 keer voor Frankrijk uitkwam, wisten Les Blues zich niet voor het WK te plaatsen. Zijn opmerkelijke verhaal begint zes jaar na zijn laatste interland. Een routineoperatie aan zijn knie loopt finaal uit de hand. De anesthesist gebruikt een verouderd medicijn en dat veroorzaakt bij Adams een bronchospasme, oftewel een verkramping van de luchtpijp. De hersenen van de geboren Senegalees krijgen niet genoeg lucht en hij raakt daardoor in coma. Een coma waar tot op de dag van vandaag nog in zit. Al ruim 32 jaar is hij in diepe slaap. Zijn oude ploegmakkers van Paris Saint-Germain ondersteunen hem en zijn vrouw Bernadette financieel  in de verzorging. Voor Bernadette is euthanasie onbespreekbaar, omdat volgens haar Adams nog steeds kan horen, ruiken en voelen. Maar de kans dat hij ooit nog wakker wordt is helaas nihil. 

Theo Laseroms
Theo ‘de Tank’ en ‘IJzeren’ Rinus Israël vormden samen één van de meest gevreesde centrumverdedigingen in de Nederlandse voetbalgeschiedenis. Als je in de eind jaren ’60, begin jaren’70 het voor elkaar bokste om eerst Israël voorbij te komen, stond daarna Laseroms klaar je ondersteboven te schoppen. Of vice versa. Samen wonnen ze in 1969 de dubbel bij Feyenoord en een jaar later werden ze Europees- en Wereldkampioen met de Rotterdammers. Maar waar zijn maatje Rinus het tot 47 interlands schopte (en ook deel uitmaakte van de Nederlandse selectie in ‘74), bleef Lasersoms op zes caps steken. Hij speelde echter geen wedstrijd op een WK, mede omdat Nederland in zijn periode als international (1965-1970) zich nooit wist te plaatsten voor een WK-eindronde. Nadat hij bij Feyenoord in 1971 nog een keer kampioen werd, vertrok hij twee jaar later na AA Gent. Daar beëindigde hij in 1974 zijn carrière. 

Velibor Vasovic
Een leuke quizvraag voor op verjaardagen. Wie was de eerste speler ooit die voor een Nederlandse ploeg een doelpunt maakte in een Europa Cup 1—finale? Antwoord: Velibor Vasovic.  Hij maakte voor Ajax in 1969 het enige doelpunt in de met 4-1 verloren finale tegen AC Milan. De Joegoslaaf speelde in totaal drie keer de finale van het hoogste Europese voetbalpodium (twee met Ajax en een keer met Partizan Belgrado), waarvan hij zijn laatste in 1971 met Ajax winnend afsloot op Wembley. Hij mocht daar als aanvoerder - hij was overigens de eerste buitenlandse captain van de Amsterdammers - Cup met de Grote Oren in ontvangst nemen. Ondanks dat hij 32 interlands speelde tussen 1961-1966, kwam hij nooit uit voor zijn vaderland op een WK. In 1962 toen Joegoslavië vierde werd , zat Vasovic niet bij de selectie. In de twee WK’s erna wisten de Joegoslaven zich niet te kwalificeren voor het mondiale eindtoernooi, waardoor Vasovic zijn kunsten nooit op het hoogste internationale voetbalpodium kon laten zien.

Door: Jesper Davelaar