Ron Vlaar heeft via een blogpost emotioneel gereageerd op het slechte nieuws rondom zijn fysieke gesteldheid. De Nederlander ligt vier à vijf maanden uit de roulatie na een operatie en luchtte zijn hart in een uitgebreid statement.

COMEBACK, AGAIN!

Tja, waar zal ik beginnen…

Ik heb besloten om op deze manier, mijn eigen manier, maar even openheid van zaken te geven omtrent mijn fysieke gesteldheid en sportieve toekomst.

Is dat makkelijk? Nee! Maar het is wel hoe ik dit het beste naar buiten kan brengen.

Afgelopen woensdag ben ik geopereerd in het Erasmus MC te Rotterdam. Dit is tot stand gekomen nadat ik mezelf medisch heb laten keuren.

Na een zwaar seizoen met veel blessures was ik blij dat het voorbij was. Ik was echt toe aan vakantie. Ik ben als ambassadeur van Yojana naar India geweest. Een heel mooie, indrukwekkende maar ook heftige ervaring. Daar merkte ik dat het niet goed zat in mijn lichaam. Naar aanleiding hiervan heb ik de medische keuring aangevraagd en helaas bleek mijn gevoel ‘juist’ te zijn. Op de mri-scan van mijn linkerknie was duidelijk te zien dat de binnenmeniscus verder was ingescheurd. Hieraan was ik in januari ook geopereerd waarna ik na een voorspoedig herstel weer op het veld stond. Er was helaas niet aan een operatie te ontkomen. Om eerlijk te zijn is mijn mindset toen al veranderd, ik wil niet nog zo’n seizoen meemaken als het afgelopen seizoen. Waar ik dan ook zit, dan word ik doodongelukkig. Topfit worden, prioriteit numero 1!!

Na een gesprek voorafgaand aan de operatie met de chirurg, hebben wij afgesproken om naar aanleiding van hoe de knie er van binnen uit zou zien, hoe dan ook de oplossing voor de lange termijn te kiezen.

Vanaf het moment dat ik van de kamer werd weggereden voor de operatie, wilde ik niet meer. Mijn lichaam schreeuwde dat ik niet onder het mes wilde. Ik had er een slecht gevoel over. Alsof ik de uitkomst van de operatie niet wilde weten. Het enige dat ik nog weet is dat ik om kwart voor 11 werd opgehaald, het infuus is aangebracht en dat iedereen in de operatiekamer zich voorstelde.

Het eerste wat ik vroeg toen ik nog amper m’n ogen open had was de tijd. Geen idee meer of ik nog op de uitslaapkamer was of al onderweg naar de kamer maar ik wilde dat weten. 3 uur, werd er gezegd. 3 uur???!!! Dat is veel te laat. Ik wist dat de ingreep ongeveer een uur zou duren, maar dit was wel heel erg laat. Verdomme, dit is niet goed….

Ik werd zo enorm wazig wakker, maar ik was op de een of andere manier toch zo bewust van bepaalde zaken. Ik heb een aantal mensen gebeld waarvan ik pas een dag later wist dat ik ze gebeld had, laat staan wat ik met ze besproken heb. Naar later bleek was dat de operatie veel te lang duurde en dat er verder weinig zinnigs uit kwam.

Nadat ik weer iets meer bij positieven was, bleek dat de ingreep 2,5 uur had geduurd. 2,5 uur!! Damn… Dat gaf natuurlijk geen goed gevoel maar ik wist verder niets. De chirurg zou aan het eind van de dag, na de operaties, langskomen en dan zou ik alles wel horen.

Dit liep natuurlijk allemaal uit, ook doordat mijn eigen operatie al langer in beslag nam. Na 6 uur werd het. Mijn voorgevoel werd gedeeltelijk bevestigd. Het werd een wat moeizamere ingreep dan vooraf was gedacht. Het ingescheurde stuk meniscus was opgerold naar achter geschoten. Prima te zien, maar iets moeilijker te verwijderen. Verder waren er niet veel verschillen met wat op de mri te zien was. Ook niet in vergelijking met de ingreep van januari. Omdat ik voor de lange termijn wilde gaan en omdat het niet ideaal is als je 2 keer in een half jaar aan je knie moet worden geopereerd, heeft de dokter de juiste beslissing genomen door gaatjes in mijn kraakbeen te boren. Dit betekent dat er littekenweefsel zal ontstaan wat voor bescherming moet zorgen in combinatie met een enorm goede musculatuur in mijn bovenbenen.

Wat dit op korte termijn inhoudt? Nou, in plaats van 2 dagen met krukken, zal dit nu 4 tot 6 weken zijn. En in plaats van 4 weken zal de revalidatie nu 3 tot 4 maanden duren. Ja, toen dit definitief was, moest ik echt een keer slikken, en nog een keer. En nu nog steeds wel eens.

Ik heb voor hetere vuren gestaan, ik heb vaker met dit bijltje gehakt en ben trots op wat ik bereikt heb in mijn carrière. Ik weet zeker dat ik ook hier weer uit zal komen. Met de steun van de mensen die heel dicht bij mij staan. Ik voel de energie stromen om er weer tegen aan te gaan. De knop is al om, de blik keihard op vooruit kijken om weer helemaal fit te worden! Ik ga heel zuinig om met mijn lichaam en ik merk nu al dat ik daar voor terugbetaald word. De herstelcapaciteit van mijn lichaam is heel groot. Dat heb ik bij mijn vorige revalidatie gemerkt en nu weer. Twee dagen na de operatie is mijn knie al heel rustig. Dat is de basis om te beginnen met trainen.

Waar mij dat uiteindelijk zal brengen? Op het niveau dat bij mij past en ik streef altijd het allerhoogste na. Ik weet zeker dat het goed komt! Ik ga mezelf klaarstomen zodat ik nog minimaal 5 jaar op het hoogste niveau kan acteren. Dus ook met het Nederlands elftal.

De komende periode zal ik jullie met enige regelmaat op de hoogte houden van mijn herstel.

Ik wil jullie bedanken voor alle steun, dat waardeer ik enorm!

RON VLAAR